Patron uczelni

Kazimierz Pułaski

Urodził się w pierwszych dniach marca 1745 roku w dworku Pułaskich w Warszawie. Dzieciństwo Kazimierza upłynęło w Winiarach pod Warką. W wieku 16 lat został paziem królewicza Karola, księcia Kurlandii i Semigalii i udał się z nim  do stolicy księstwa Mitawy. W tym czasie całe polskie Inflanty stały się obiektem rosyjskich dyplomatycznych ataków i wojskowych nacisków.

Historia

Wydarzenia z 1763 roku (wyrzucenie księcia Karola z Mitawy) zmieniły Kazimierza we wroga Rosji. Oportunizm skłonił młodego Pułaskiego do udania się na elekcję Poniatowskiego, by ją podpisać. W latach 1768-1772 Kazimierz Pułaski był jednym z dowódców Konfederacji Barskiej. Przez dwa tygodnie, w 1768 roku, bronił się w warownym klasztorze w Berdyczowie przed atakami armii rosyjskiej. Dowodził wraz z Józefem Pułaskim w Bitwie pod Orzechowem stoczonej 3 listopada 1768 roku przeciw armii rosyjskiej pod dowództwem Aleksandra Suworowa. W roku 1769 bronił Okopów Świętej Trójcy przed przeważającą armią rosyjską. W dniu 6 kwietnia 1769 roku na polach między Miejscem a Rogami koło Krosna miała miejsce bitwa konfederatów barskich z Rosjanami, w której Pułaski został ranny. Wkrótce przebił się ze swoim odziałem na Litwę i Ruś, wzniecając tam powstanie antyrosyjskie. Wsławił się między innymi brawurową obroną Jasnej Góry, (od 31 grudnia 1770 do 14 stycznia 1771), przed wojskami rosyjskimi gen. Iwana Drewicza i królewskimi.
Mniej szczęśliwe były wystąpienia Pułaskiego w polityce: ulegając wpływom Wessla i jego otoczenia, podjął się na rozkaz Generalności zorganizowania porwania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w dniu 3 listopada 1771 roku, a po tym nieudanym wyczynie, na niego spadła główna odpowiedzialność.

Po upadku konfederacji w 1772 roku, zaocznie skazany na śmierć za próbę królobójstwa, musiał emigrować z Polski. Władze żadnego kraju europejskiego nie chciały go jednak przyjąć. Najpierw udał się do Turcji, skąd jednak po interwencji dyplomatycznej został wydalony, a następnie nielegalnie przebywał we Francji, skąd wyjechał na zaproszenie generała Lafayette’a do powstających właśnie Stanów Zjednoczonych Ameryki. W latach 1777-1779 walczył w szeregach armii Jerzego Waszyngtona w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych, będąc w randze generała brygady Armii Kontynentalnej.
Kazimierz Pułaski zmarł 11 października 1779 roku w wyniku ran odniesionych w czasie oblężenia Savannah. Ciała nie zdołano przetransportować do brzegu ze względu na ogromne upały i został oddany morzu ze statku „Wasp”. 21 października 1779 roku po przycumowaniu statku do lądu odbył się symboliczny pogrzeb Kazimierza Pułaskiego. Według innej wersji, został on najpierw pochowany na farmie Greenwich, a potem przeniesiony i pochowany na jednym z placów starego miasta Savannah. Teorię tę, według jej zwolenników, potwierdza fakt, że w 1997 roku na placu Monterey, pod pomnikiem, znaleziono miejsce pochówku, ale szczątki trudno jest jednoznacznie zidentyfikować.

Związek patrona uczelni z Radomiem jest krótki, ale znamienny. Kazimierz Pułaski pojawia się dwa razy w Radomiu – podczas konfederacji radomskiej w 1767 roku oraz bitwy pod Radomiem w dniu 30 października 1771 roku. Kazimierz Pułaski jako patron Politechniki Radomskiej jest szczególnie honorowany. Władze uczelni, co roku, w dzień jego śmierci, składają symboliczny wieniec od społeczności akademickiej, a poczet sztandarowy z przedstawicielami władz uczelni uczestniczy w uroczystościach obchodu rocznicy jego śmierci organizowanych w Muzeum im. Kazimierza Pułaskiego w Warce.

Istniejący od 10 lat Akademicki Związek Strzelecki kultywuje pamięć Kazimierza Pułaskiego. Studenci często odwiedzają miejsca związane z Patronem uczelni, w tym przełęcz Pułaskiego oraz okopy konfederackie w Beskidzie Sądeckim.

Czy wyrażasz zgodę na wykorzystanie plików cookie w zakresie opisanym w polityce bezpieczeństwa

Czy wyrażasz zgodę na wykorzystanie plików cookie w zakresie opisanym w polityce bezpieczeństwa

Czy wyrażasz zgodę na wykorzystanie plików cookie w zakresie opisanym w polityce bezpieczeństwa

Nie
Wróć